Andrew zawsze prowadził uprzywilejowane życie. Jego ojciec był bogatym człowiekiem, który posiadał kilka firm w Nowym Jorku i zapewniał synowi idealne możliwości. Jednak z czasem Andrew stał się rozpieszczonym nastolatkiem, który zaczął traktować wszystkich z ogromnym brakiem szacunku.
Pewnego dnia, gdy wracał do domu samolotem, zrobił awanturę przed innymi pasażerami, domagając się przekąsek od stewardesy.
„Ty, TERAZ! Znajdź mi coś lepszego do chrupania niż to świństwo” – powiedział, rzucając przekąskiem.
„Proszę pana, proszę we mnie nie rzucać” – powiedziała stewardesa, czując się upokorzona.
„Słuchaj mnie uważnie. Będę robił, co chcę” – krzyknął Andrew. „Jesteś tu po to, by mi służyć, więc przestań narzekać, zamknij się i wykonuj swoją pracę!”
Jeden z pasażerów zwrócił mu uwagę, aby traktował stewardesę z szacunkiem, ale Andrew, jako rozpieszczony nastolatek, odpowiedział, że będzie robił, co mu się podoba.
Wtedy zrozumiał, co czuła stewardesa, gdy się z niej naśmiewał, zachowując się jak rozkapryszony dzieciak.
Andrew uświadomił sobie, co zrobił, i było mu przykro.
Dzień mijał, a on starał się dobrze wykonywać swoją pracę. W pewnym momencie zauważył stewardesę, z której się naśmiewał, i podszedł do niej, mówiąc: „Jestem tym rozpieszczonym nastolatkiem, który ostatnio źle cię potraktował”.
Stewardesa go rozpoznała. Uśmiechnęła się i powiedziała: „Chyba zrozumiałeś lekcję”.
Andrew powiedział, że żałuje swojego zachowania i przeprosił.
