Zaczęło się od niewinnej ciekawości.
Porządkowałam regał z książkami, ścierając kurz z innych dzienników i zapomnianych powieści, gdy to znalazłam – zużyty notes w skórzanej oprawie, ukryty pomiędzy raportami biznesowymi.
To nie był mój notes, ale znajoma rękopis na pierwszej stronie sprawiła, że moje serce zaczęło bić szybciej.
Daniela.
Mój mąż od sześciu lat.
Mężczyzna, którego uważałam za znanego na wylot.
Zawahałam się, potem otworzyłam okładkę.
Tytuł na pierwszej stronie sprawił, że poczułam dreszcz na plecach:
„Moja idealna żona”
Wstrzymałam oddech.
Przeleciałam wzrokiem po liście pod nagłówkiem, każda linia bardziej absurdalna niż poprzednia:
— Zawsze radosna, nigdy nie narzekająca
— Wstaje wcześnie, by przygotować śniadanie
— Utrzymuje dom w nienagannej czystości
— Dba o formę, zawsze ładnie się ubiera
— Nigdy nie narzeka na stres w pracy
— Wspiera moją karierę bez zastrzeżeń
— Rozumie, że czasem potrzebuję przestrzeni
— Nigdy nie kłóci się publicznie, zawsze szanuje
Strona po stronie, lista ciągnęła się dalej.
Niektóre rzeczy były powierzchowne, jak „nosi seksowną bieliznę do łóżka”, podczas gdy inne wydawały się ciosem w twarz – „Nie kwestionuje moich opinii przy innych.”
Poczułam, jak mój żołądek się kurczy.
Czy tak mnie widzi?
Jako osobę, która nie spełnia jego wyobrażeń?
Mogłam się rozpłakać.
Mogłam go skonfrontować w furii.
Ale zamiast tego wzięłam głęboki oddech i zrobiłam coś lepszego.
Sięgnęłam po nowy notes i na pierwszej stronie napisałam tytuł:
„Mój idealny mąż”
Zanotowałam wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam, ale nigdy nie miała odwagi zapytać:
— Szanuje moje myśli, nawet jeśli różnią się od jego
— Wspiera moje ambicje tak samo, jak ja jego
— Pomaga w domu, nie czekając, by go o to poprosić
— Docenia mnie taką, jaka jestem, a nie jako fantazyjną wersję mnie
— Ceni komunikację bardziej niż ciche oczekiwania
— Okazuje uczucia, bez konieczności błagania o nie
— Kocha mnie, nawet gdy nie daję z siebie wszystkiego
Zamknęłam notes, położyłam go starannie na jego stoliku nocnym i poszłam spać bez słowa.
—
Następnego dnia Daniel był cichy.
Obserwowałam, jak bierze mój notes i czyta moją listę.
Jego twarz pobledła.
Spojrzał na mnie, trzymając nadal notes w rękach, i po raz pierwszy od dłuższego czasu zobaczyłam prawdziwe zakłopotanie na jego twarzy.
„Nie chciałem—” zaczął, ale podniosłam rękę.
„Wszystkie te słowa były prawdziwe,” powiedziałam.
„A to jest problem.”
Przełknął głośno.
„To tylko myśli. Rzeczy, których nie spodziewałem się, że naprawdę—”
„Ale i tak je zapisałeś. I tak ich chciałeś.”
Zapanowała cisza między nami.
Znowu spojrzał na listę, jego palce mocno zacisnęły się na stronach.
„Czujesz tak?” zapytał w końcu.
„Tak.”
Zatrzymałam jego wzrok.
„Nie muszę być ‚idealną żoną‘ nikogo.”
„Muszę być kochana za to, kim jestem.”
„A jeśli to nie wystarczy, to może oboje powinniśmy zastanowić się nad tym małżeństwem.”
Zatrzymał oddech.
„Nigdy nie zrozumiałem—”
„To jest problem,” przerwałam mu.
„Nigdy nie zrozumiałeś, bo nigdy nie zadałeś sobie trudu, by zapytać.”
W kolejnych dniach Daniel był inny.
Bardziej obecny.
Bardziej świadomy.
Nie przepraszał wielkimi gestami, ale małymi, cichymi zmianami – pomagał przy kolacji, pytał o mój dzień, słuchał bez rozproszeń.
A kiedy w końcu przemówił, nie po to, by się bronić, ale by zrozumieć.
„Nigdy nie chciałem, żebyś czuła się niewystarczająca,” przyznał pewnego wieczoru.
„Po prostu chciałem—”
Zatrzymał się.
„Myślę, że trzymałem się tej głupiej fantazji, zamiast docenić niesamowitą kobietę, którą poślubiłem.”
Patrzyłam na niego, zastanawiając się, czy mogłam uwierzyć w jego słowa.
Czy zmiana naprawdę była możliwa.
Potem sięgnął po moją dłoń, a po raz pierwszy od dawna poczułam nadzieję.
