Czy można nazwać mężczyznę zdrajcą, jeśli porzuca rodzinę? Życie jest zmienne i nie zawsze wszystko jest takie proste. Czasami nawet najbardziej stabilne małżeństwo może się rozpaść jak zamek z kart. Jednak to, jak postępować w takich sytuacjach, zależy od każdej osoby.
Mam przyjaciółkę, której życie przez długi czas było powodem zazdrości dla tych, którzy ją otaczali. Jest piękna, ma męża, który odnosi sukcesy, nie pije, nie pali i uprawia sport. Mają starszą córkę, która studiuje na jednej z najlepszych uczelni. Przez lata odkładali pieniądze, aby kupić córce mieszkanie, aby mogła rozpocząć dorosłe życie z własnym domem.
Wydawało się, że wszystko idzie świetnie. Relacja z mężem była stabilna, razem pokonali wiele trudności. A potem nadszedł czas, by żyć dla siebie. Ale coś poszło nie tak.
Mąż zaczął potajemnie spotykać się z kobietą, która była o dwadzieścia lat młodsza od niego. Wydawało się, że z tą nieznajomą mają nagle wiele wspólnego. Nie przestawała go podziwiać, chwaliła go za jego sukcesy i pytała o jego plany na przyszłość. Dla niego było to jak powiew świeżego powietrza w codziennej rutynie. Jak oprzeć się pokusie?
Na początku próbował się oprzeć. Uważał, że to niewłaściwe wobec żony, z którą spędził dwadzieścia lat. Jego uczucia do niej osłabły, ale poczucie obowiązku wciąż było silne.
Jednak uwaga młodszej kobiety sprawiła, że stracił głowę. Próbował kontrolować swoje emocje, pozwalając sobie na „małe łyki” tej nowej pasji. Ale im więcej rozmawiali, tym bardziej jego umysł się zaciemniał. Próbował ją zapomnieć, znikał na kilka tygodni, ale potem nie mógł się oprzeć i wysyłał prosty „Cześć”. A ona zawsze była szczęśliwa, widząc go, wymieniając wiadomości aż do późna w nocy.
— Może to przejdzie? – myśleli oboje. Ale nie przeszło.
Nie planowali nawet spotkania. A jednak pewnego dnia spotkali się przypadkiem w parku, w południe. Od razu się rozpoznali. Kilka chwil później szli razem, obejmując się, jak starzy przyjaciele.
— To przeznaczenie czy przypadek? – zapytała, flirtując.
Tak minęło sześć miesięcy, a mąż nie wytrzymał. Pewnego wieczoru podszedł do mnie w kuchni i opowiedział mi wszystko.
Powiedział, że zamierza się przeprowadzić do mieszkania, na które oszczędzali przez lata. Na razie córka tego nie potrzebowała, bo jeszcze studiowała. A jeśli pewnego dnia spotka bogatego męża, który ją zabierze? Wtedy mieszkanie już jej nie będzie potrzebne.
Mieszkanie, na które poświęciliśmy tyle trudu i pieniędzy. Nasze najlepsze lata poświęcone temu marzeniu.
Czy miał prawo postąpić w ten sposób? Jeśli mieszkanie jest zapisane na jego nazwisko, może tak. Z jednej strony lub z drugiej, sytuacja jest niejednoznaczna.
Zawsze mnie utrzymywał, niczego mi nie brakowało. Był troskliwy, a nasza rodzina budziła podziw. Dla córki był gotów na wszystko. Wydawało się, że mamy idealne życie.
Czy teraz powinien poddać się osądowi? Czy nie zasługuje na prawo do szczęścia, biorąc pod uwagę, że życie jest krótkie?
Ale jest też moja perspektywa. Oczywiście, czuję ból. Mój mąż odchodzi z mieszkaniem, w którym planowaliśmy naszą wspólną przyszłość, i z młodą kochanką. Co zrobić z tymi dwudziestoma latami małżeństwa? Po co były te wszystkie wysiłki? Kto teraz mnie doceni? Przyjaciółki doradzają mi, bym odpuściła i znalazła kogoś, żeby nie zostać sama. Ale po co mam szukać kogoś? Żeby przeżyć kolejną zdradę?
Co sądzicie o tej sytuacji?
