To była nasza rocznica, dzień, na który czekałam tygodniami.
Jason był ostatnio niezwykle zdystansowany, pochłonięty pracą, ale wmawiałam sobie, że to tylko stres związany z nadchodzącym projektem.
Zaplanowałam przytulną kolację w domu – świece migotały na stole, a jego ulubione danie gotowało się na kuchence.
Chciałam, żeby wszystko było idealne – nasz wieczór, nasza miłość, nasza przyszłość.
Kiedy wrócił do domu, powitałam go ciepłym uśmiechem, próbując ukryć niepokój, który mnie dręczył.
Może byłam zbyt pełna nadziei, zbyt spragniona, by ten dzień był wyjątkowy.
Jego oczy rozbłysły, gdy mnie zobaczył, ale coś w jego wyrazie twarzy nie wydawało się tak radosne, jak sobie wyobrażałam.
„Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy, Vanesso”, powiedział Jason cicho.
Wręczył mi małe, aksamitne pudełko i na chwilę moje serce zamarło.
Nie oczekiwałam niczego ekstrawaganckiego – wystarczyłby mi prosty gest, coś znaczącego.
Ale to, co dostałam, przerosło wszystko, czego się spodziewałam.
Ostrożnie otworzyłam pudełko, moje palce drżały.
Wewnątrz, zatopiony w miękkiej tkaninie, leżał delikatny naszyjnik.
Był przepiękny, z cienkim złotym łańcuszkiem i błyszczącym wisiorkiem w kształcie serca.
Ale gdy go wyjęłam, zaparło mi dech w piersiach.
Z tyłu wisiorka znajdował się grawer, a imię, które się tam znajdowało, ścisnęło mi serce.
„Emily”.
W tym momencie mój świat się zawalił i poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch.
„Jason… co to jest?”, wyszeptałam, a mój głos drżał.
Odwróciłam naszyjnik, próbując uspokoić oddech.
Imię na zawieszce było jednoznaczne.
Emily.
Jego była żona.
Kobieta, o której tyle słyszałam, ale nigdy naprawdę jej nie zrozumiałam – aż do teraz.
Twarz Jasona zbladła, a w jego oczach zobaczyłam żal, gdy obserwował mnie, jak przetwarzam rzeczywistość tego, co trzymałam w rękach.
„Vanesso, ja—”
„Co to jest, Jason?”, przerwałam mu, mój głos drżał z niedowierzania i bólu.
„Dlaczego na tym naszyjniku jest jej imię? Dlaczego dałbyś mi coś z jej imieniem?”
Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zawahał się, wyraźnie zaskoczony moją reakcją.
„Nie chciałem, żeby tak się stało. Ja—”
„Nie”, przerwałam mu, cofając się o krok, niezdolna się opanować.
„To nie była pomyłka. Kupiłeś ten naszyjnik dla mnie, z jej imieniem. Dlaczego?”
Jason wziął głęboki oddech, potarł kark, wyraźnie zakłopotany.
„Vanesso, tak mi przykro. Nie pomyślałem. To tylko… ten naszyjnik należał kiedyś do Emily.
Kazałem go zrobić dla niej, kiedy byliśmy małżeństwem, ale gdy go znów zobaczyłem, pomyślałem—”
Pokręciłam głową, znów mu przerwałam, czując emocje ściskające mi pierś.
„Nie.
Pomyślałeś?
Pomyślałeś co?
Że to będzie w porządku, dać mi coś z jej imieniem?
Naprawdę myślałeś, że to zaakceptuję?”
Jego oczy złagodniały, ale w jego postawie pojawiła się nutka obrony.
„Vanesso, to nie tak.
To tylko biżuteria.
Nie myślałem o tym w ten sposób.
Nie sądziłem, że cię to zrani.
Chciałem po prostu podarować ci coś znaczącego.”
Znaczącego?
Łzy, które tak długo powstrzymywałam, zaczęły płynąć i nie mogłam ich zatrzymać.
Byłam wściekła, zdruzgotana i zagubiona jednocześnie.
„Jason, nie pomyślałeś, że mnie to zrani?
Nie pomyślałeś, że po wszystkim, przez co przeszliśmy, to będzie mnie bolało?”
„Nie chciałem—”, zaczął, ale już kręciłam głową, mój głos stawał się coraz cichszy przez ból.
„Zawsze wiedziałam o Emily.
Wiem, że była częścią twojej przeszłości, ale myślałam, że zbudowaliśmy tu coś prawdziwego.
Myślałam, że jestem twoją przyszłością.”
Moja pierś unosiła się z każdym słowem.
„Ale to… to jest przypomnienie o wszystkim, czym nie jestem.
Nie jestem nią.
I nigdy nie będę.”
I po prostu mi o niej… przypomniałeś.”
Wyraz twarzy Jasona się zmienił, jego oczy wypełniły się poczuciem winy.
„Vanessa, nie chciałem, żeby tak to wyglądało. Przysięgam, że cię kocham. Ja tylko chciałem—”
„Tylko co?”, zapytałam, mój głos był ledwie szeptem.
„Myślałeś, że podarowanie mi czegoś z jej imieniem będzie w porządku? Myślałeś, że tego nie zauważę? Że to mnie nie zaboli?”
Jason zrobił krok w moją stronę, jego głos był błagalny.
„Vanessa, przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo cię to zrani. Emily była częścią mojego życia wcześniej i nie pomyślałem, że to może być problem. Myślałem, że już to przepracowałem.”
„Ale nie przepracowałeś tego”, wyszeptałam, a słowa ciążyły mi na piersi.
„Nie zapomniałeś o niej. Nie zostawiłeś przeszłości za sobą. A ja próbuję dopasować się do życia, które nigdy nie było naprawdę moje.”
Oczy Jasona wypełniły się żalem.
„To nieprawda. Kocham cię. To z tobą chcę budować swoją przyszłość. Popełniłem błąd. Ogromny błąd. Powinienem był pomyśleć. Nie chciałem cię zranić.”
Słowa, przeprosiny — to wszystko wydawało się niewystarczające.
Chciałam mu uwierzyć, ale szkoda już była wyrządzona.
Naszyjnik, imię, historia — wszystko to wydawało się zdradą.
Przypomnienie, że niezależnie od tego, jak bardzo się staram, ile daję z siebie, zawsze będzie część przeszłości Jasona, której nie mogę zmienić, której nie mogę wymazać.
„Potrzebuję czasu”, powiedziałam cicho, łamiącym się głosem.
„Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć. Nie mogę po prostu udawać, że nic się nie stało.”
Jason skinął głową, jego twarz była pełna żalu, ale widziałam, że nie do końca rozumiał ciężar tego, co się właśnie wydarzyło.
Dla niego to był drobny błąd.
Dla mnie — potwierdzenie moich najgłębszych lęków: że nie jestem wystarczająca.
Kiedy wychodziłam z pokoju, wciąż trzymając naszyjnik w ręce, zastanawiałam się, czy kiedykolwiek uda nam się pójść dalej.
Jak iść naprzód, gdy osoba, którą kochasz, daje ci prezent przeznaczony dla kogoś innego?
Prezent, który jest bolesnym przypomnieniem tego, że być może nigdy nie zajmiesz pełnego miejsca w jego sercu.
Naszyjnik na zawsze pozostanie symbolem miłości, którą myślałam, że dzielimy, i bólu serca, którego się nie spodziewałam.
