Kiedy mojej przyjaciółce urodziło się dziecko, jej babcia przyniosła jej prezent — stare, lekko zużyte nożyczki. Ale nie zwyczajne — miały cztery otwory na palce i napis „LEFTY” na ostrzu. Długo się im przyglądałyśmy, próbując zrozumieć, o co chodzi.
„To coś medycznego?” — zapytałam, obracając je w dłoniach. „A może do szycia lewą ręką?” Wymyśliłyśmy różne wersje, ale żadna nie pasowała.
Postanowiłam poszukać głębiej. Kilka zapytań w wyszukiwarce, jedno stare forum i parę reklamowych broszur — i wreszcie zagadka została rozwiązana: to były dziecięce nożyczki do nauki cięcia.
Takie nożyczki wymyślono po to, aby dorosły mógł pomóc dziecku nauczyć się cięcia. Dziecko wkłada palce w jedne pierścienie, dorosły — w drugie, i razem wykonują ruch.
Byłam w lekkim szoku. Nigdy o czymś takim nie słyszałam. Ale im dłużej o tym myślałam, tym bardziej ta idea wydawała mi się urocza. W tych nożyczkach nie chodzi tylko o metal i plastik — jest w nich troska, cierpliwość i czułość.
Może babcia podarowała nie tylko narzędzie, ale też mały mostek między pokoleniami — aby mama i dziecko mogły stawiać pierwsze kroki razem, dosłownie „ręka w rękę”.
Teraz te dziwne nożyczki leżą na półce u mojej przyjaciółki jako symbol więzi rodzinnej. I pewnego dnia, kiedy jej dziecko podrośnie, na pewno z nich skorzystają. Razem.
