Nazywam się Billi. Do niedawna byłem pewny, że żyję w bajce. Jedynak, otoczony nieograniczoną rodzicielską miłością.
Na osiemnaste urodziny postanowiłem zrobić test DNA. Po prostu z ciekawości – dowiedzieć się, ile we mnie skandynawskiego lub celtyckiego, może znajdzie się odrobina egzotyki.
Nie myślałem, że wyniki będą takie.
I oto przyszła wiadomość z wynikami. Otworzyłem ją i zamarłem.
„Bliskie pokrewieństwo wykryte: Daniel – brat (100% zgodności po linii ojcowskiej i matczynej).”
Brat? To błąd. Jestem jedynakiem. Zawsze byłem. Nawet nie znałem nikogo o imieniu Daniel.
Postanowiłem porozmawiać z ojcem.
– Tato, możemy porozmawiać? – zapytałem.
– Oczywiście, co się stało?
– Pamiętasz, że robiłem test DNA? Dziś przyszły wyniki… Tato, znasz kogoś o imieniu Daniel?
Ojciec zbledł.
Test DNA zniszczył moje idealne życie – i odkrył prawdę, którą rodzice ukrywali przez całe moje życie.
– Skąd wziąłeś to imię? – wyszeptał, jakby bał się, że ktoś podsłuchuje.
Opowiedziałem mu o wynikach. Milczał.
– Synu, proszę cię, nie mów mamie. Miałem… romans. Wiele lat temu.
Kiwnąłem głową. Ale w głębi duszy coś się nie zgadzało. Mówił, ale nie tłumaczył.
Nie wytrzymałem. Napisałem do Daniela. Odpisał prawie natychmiast.
„Billi? Żyjesz?! Nie mogę uwierzyć… Pamiętasz mnie?”
Następnego dnia poszedłem na spotkanie. Od razu znalazłem Daniela.
– Billi? – zapytał, wstając z uśmiechem.
Tylko kiwnąłem głową.
– Pamiętasz jezioro przy starym domu? I psa Scruffiego? – zapytał nagle.
– Nie – odpowiedziałem zagubiony. – Nie mieszkaliśmy razem. Dopiero teraz się o tobie dowiedziałem.
– Uratowałeś mnie. Wtedy, w pożarze. Nasz dom spłonął. Nasi rodzice… nie przeżyli. Rozdzielili nas. Ciebie adoptowali, mnie wysłali do innej rodziny. Zabronili mi kontaktu. Szukałem cię.
Test DNA zniszczył moje idealne życie – i odkrył prawdę, którą rodzice ukrywali przez całe moje życie.
– Nie… – wyszeptałem. – Nie adoptowali mnie. Mieszkałem z mamą i tatą od dzieciństwa. Zawsze.
– Nie powiedzieli ci, kim naprawdę są? – zapytał cicho.
Odeszłem stamtąd, jak we śnie. Nie wiedziałem, w co wierzyć.
Ale następnego dnia, kiedy rodzice nie byli w domu, postanowiłem działać. Włamałem się do pokoju ojca i zacząłem grzebać w dokumentach.
I znalazłem je. Stare pozwy sądowe. O pożarze. W domu, w którym mieszkaliśmy z Danielem. I podpisy moich rodziców – właścicieli budynku.
Z powodu wadliwej instalacji, którą odmówili naprawić, wybuchł pożar. Nasi rodzice zginęli. A mnie… mnie adoptowali. Nie z miłości. Ale po to, by zatuszować ślady. By uratować się przed więzieniem.
Wieczorem czekałem na nich na dole. Gazeta z wycinkiem o pożarze leżała przede mną.
– Tato, opowiedz mi o tym – wskazałem na artykuł. – Ty byłeś właścicielem, prawda?
Zbielał, jak wtedy.
– Po co grzebiesz w przeszłości? To było dawno. Nieszczęśliwy wypadek.
Test DNA zniszczył moje idealne życie – i odkrył prawdę, którą rodzice ukrywali przez całe moje życie.
– Spotkałem tego, który przeżył. Daniela.
Przerwa. Cisza. Wszystko było jasne bez słów.
Wstałem, spakowałem rzeczy i odszedłem. Na ulicy czekał na mnie Daniel. I choć przed nami długa droga, wiedziałem, z kim chcę ją przejść.
Z tym, kto naprawdę jest częścią mnie.
