Młoda, piękna wdowa przychodziła na cmentarz, aby odwiedzić swojego zmarłego męża. Ale zanim odeszła, zawsze robiła coś niespodziewanego. Pewnego dnia ktoś zapytał ją, dlaczego tak robi.
Kobieta co tydzień odwiedzała grób męża. Starannie układała kwiaty, polerowała nagrobek, aż błyszczał, a potem stała w ciszy, pogrążona w zadumie. W tych chwilach wydawało się, że świat dla niej nie istnieje.
Starszy mężczyzna, który często odwiedzał cmentarz, by uczcić swoich bliskich, zauważył coś dziwnego: mimo swoich starań wdowa nigdy nie odwracała się plecami do grobu – zawsze odchodziła twarzą do niego.
W końcu ciekawość wzięła górę. Pewnego dnia podszedł do niej, gdy wychodziła:
– Proszę wybaczyć, że przeszkadzam – zaczął grzecznie. – Obserwuję panią od jakiegoś czasu. Pani oddanie pamięci męża jest naprawdę godne podziwu… Ale jedna rzecz nie daje mi spokoju: dlaczego nigdy nie odwraca się pani od grobu, kiedy odchodzi?
Kobieta lekko się uśmiechnęła i spojrzała mu w oczy.
– Wie pan – powiedziała – mój mąż zawsze żartował, że moje kształty są tak dobre, że mogłyby nawet wskrzesić zmarłego…
Zawiesiła głos, po czym dodała z figlarnym uśmiechem:
– Więc wolę nie ryzykować, żeby to sprawdzić w praktyce.
Mężczyzna zamarł, gdy zrozumiał sens jej słów – a potem wybuchnął śmiechem. Wdowa puściła mu oczko i spokojnie odeszła – jak zawsze, nie odwracając się.
