Przez wiele lat żyłam z Ilią, który uważał się za mojego wybawcę. Był przekonany, że „dał mi wszystko”, podczas gdy w rzeczywistości nasze małżeństwo było dalekie od szczęśliwego.
Kiedy się pobraliśmy, czułam się jakbym wygrała los na loterii. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, gdzie każdy kawałek chleba był dzielony. Nagle znalazłam się w przestronnym trzypokojowym mieszkaniu, z poczuciem stabilności i bezpieczeństwa na przyszłość.
Dwa lata później urodził się nasz syn, a ja całkowicie poświęciłam się rodzinie. Podczas urlopu macierzyńskiego pracowałam zdalnie, a po jego zakończeniu szybko wróciłam do pracy — nie chciałam być ciężarem dla męża.
Relacje z teściową były skomplikowane, ale pełne szacunku. Często chorowała, a ja, świadoma jej kruchości, przejęłam wszystkie obowiązki: gotowanie, sprzątanie, opiekę nad dzieckiem. Czy oczekiwałam wdzięczności? Pewnie tak. Czy ją otrzymałam? Nie.
Z czasem Ilia pozwalał sobie na coraz bardziej raniące uwagi:
— Powinnaś mi dziękować, że wyciągnąłem cię z biedy. Jeśli zechcę, znajdę kogoś lepszego od ciebie. Jest kolejka kobiet, które cię zastąpią.
Te słowa raniły mnie za każdym razem, ale wiedział, że nie mam dokąd pójść — i wykorzystywał to.
Wytrzymałam. Rok, dwa, dziesięć… Potem nasz syn wyjechał na studia, a teściowa zmarła. I nagle zrozumiałam: nie mam już powodu, by zostawać.
— Wyjeżdżam za granicę — powiedziałam mu pewnego wieczoru.
Ilia uśmiechnął się:
— Jeśli wyjedziesz, złożę pozew o rozwód.
— Rób, co chcesz.
Wyjechałam. Podczas gdy pracowałam, on szybko złożył pozew o rozwód. Znów był singlem, w dużym mieszkaniu — „dobrą partią”.
Ale, co zaskakujące: żadna z kobiet, które rzekomo czekały na niego, nigdy się nie pojawiła.
A ja? Odniosłam sukces. Moim pierwszym celem było wsparcie naszego syna, ale on już dobrze zarabiał i odmówił mojej pomocy.
Postanowiłam więc oszczędzać dla siebie. Po kilku latach ciężkiej pracy udało mi się kupić własny dom. Wyremontowałam go i przekształciłam w przytulne miejsce, w którym uwielbiałam mieszkać.
Pewnego dnia Ilia pojawił się bez zapowiedzi:
— Przeżyliśmy razem tyle lat. Wydostałem cię z biedy. Musisz wrócić i się mną zająć.
Spojrzałam na niego i nagle zrozumiałam: już nic mu nie jestem winna.
— Uważasz się za dobroczyńcę, ale tylko wykorzystywałeś moją cierpliwość. Nie jestem już tą kobietą, która bała się odejść.
Trudno mu było uwierzyć, że poradziłam sobie bez niego. Że się nie załamałam.
Dziś mam 54 lata, nowy etap życia… i nowego męża. Jest Włochem, troskliwym i kochającym. Mieszkamy w domu pełnym światła, śmiechu i ciepła.
A Ilia? Wciąż jest sam. Ta, która miała być „lepsza ode mnie”, nigdy się nie pojawiła.
